سوگند قربانی بی کفایتی مسئولان

 

1397/02/10

بنفشه رضایی

جستجو برای یافتن جسد دختربچه‌ی سه ساله ای که ۴اردیبهشت ماه در رودخانه‌ی« چم بشیر» کرمانشاه غرق شد در حالی ادامه دارد که رسانه ها و افکار عمومی سهل انگاری مسئولان را عامل مرگ این کودک می دانند.
ساعت 11:30 دقیقه روز سه شنبه 4 اردیبهشت، سوگند به همراه حافظ هفت ساله مانند صدها کودک دیگر در محله‌ی فقیرنشین «حکمت آباد» کنار کانال رودخانه‌ی چم بشیرسرگرم بازی هستند که ناگهان پای سوگند لیز می خورد و درون کانال می افتد؛ حافظ هم به دنبال او خود را به داخل رودخانه می اندازد تا همبازی اش را نجات دهد اما « چم بشیر» جثه‌ی کوچک سوگند را که با آمدن شکوفه های امسال تازه سه ساله شده، با خود می برد.
حافظ آنقدرمقاومت می کند تا صدایش را به گوش مردم می رساند و توسط رهگذری نجات پیدا می کند. پنج دقیقه بعد اهالی محل جمع می شوند و تازه می فهمند که سوگند طعمه‌ «چم بشیر» شده است.

«چم بشیر» مانند اژدهایی خفته از میان چند شهرک حاشیه نشین کرمانشاه می گذرد و هر از چندگاهی برای بلعیدن کودکان بی پناه بیدار می شود.طبق وعده های مسئولان قرار بود این رودخانه روزی جایی برای تفریح و شادی اهالی محل باشد؛ در حریم آن، پیاده‌رو، فضای سبز، مبلمان، پیست دوچرخه و باکس‌های گل ایجاد ‌شود اما رودخانه با دیواره‌های شیبدار بتونی به کانالی بدترکیب تبدیل گشت و بلای جان مردم شد.
به دادکودکانمان برسیدبه محل جستجو می رویم. «چم بشیر» سوگند را با خود به «قره سو»رودخانه ای بزرگ و آلوده که از کنار شهربازی و پالایشگاه نفت کرمانشاه می گذرد، آورده است.جمعیتی حدود 100 نفر از اهالی محل و اقوام خانواده‌ی داغ دیده زیر ستیغ آفتاب در انتظار یافتن سوگند چشم به غواصی دوخته اند که یک تنه در رودخانه مشغول جستجو است. غواص که بالا می آید همه به امید آنکه او را یافته است از جا می پرند و صلوات می فرستند اما وقتی دوباره در آب فرو می رود دوباره ناامید می نشینند.

رئیس سازمان آتش نشانی شهرداری کرمانشاه را در آنجا می بینم که به عملیات نظارت می کند. به یاد اظهاراتش در سایت رسمی شهرداری می افتم که ادعا کرده بود حافظ پسربچه‌ی نجات یافته را آتش نشانی از آب گرفته است در صورتی که به شهادت مردم، آنها پس از نجات حافظ از راه رسیده اند و پسربچه را یک رهگذر نجات داده است!

می پرسم آیا امکانات سازمان را برای جستجو در رودخانه و حوادث مشابه کافی می داند؟ پاسخ منفی می دهد.
مادر کودک را پیدا نمی کنم. هیچ زنی در اینجا نیست اما یافتن پدرش کار آسانی است. مستقیم سراغ مردی می روم که لباس محلی پوشیده و به شدت بی قرار است. دو چشمانش کاسه‌ی خون شده؛ تا تسلیت می گویم اشکش جاری می شود، زبانش نمی چرخد چیزی بگوید. جمعیت تا می فهمند خبرنگاریم دورمان جمع می شوند. از واقعه‌ی پیش آمده خشمگینند و برای آینده‌ی کودکانشان نگرانند. یکی از اهالی محله‌ی حکمت آباد به عنوان نماینده‌ی اهالی، رشته‌ی کلام را به دست می گیرد. می گوید: « تو را به خدا به داد کودکانمان برسید! در محله‌ی ما امکانات و فضایی برای بازی آنها وجود ندارد. کودکان برای بازی به داخل کوچه می آیند. کانال رودخانه‌ی چم بشیر از وسط محله و کنار خانه ها می گذرد و هیچ حفاظی در اطراف آن نصب نشده است. هر سال چند کودک در آن می افتند. مردم محله از این رودخانه وحشت دارند». وی توضیح می دهد که بارها از مسئولان درخواست کرده اند که اطراف رودخانه‌ی چم بشیر را بپوشانند و در این محله چراغ روشنایی بگذارند ولی تا کنون به نتیجه ای نرسیده اند.

 

نگذارید سوگند دیگری بمیرد

 

محله‌ی حکمت آباد را به دنبال خانه‌ی سوگند می گردیم. تا می گوییم می خواهیم مادر دختربچه‌ی غرق شده را ببینیم راهنماییمان می کنند. از کنار اژدهای خفته حرکت می کنیم و از روی پلی به آنسوی کوچه می رویم. پسر جوانی مشغول پیچیدن طنابی است که برای جستجو از آن استفاده کرده اند. مشخص می شود که بخش عمده‌ی این جستجو با کمک غواص داوطلب و تجهیزات خصوصی در حال انجام است و مسئولان امر خیلی دخالتی نکرده اند!
زن جوانی روی پله های ورودی ساختمان کوچکی نشسته؛ گونه هایش خراشیده و با زبان کُردی مویه می کند و زنان دیگر دورش جمع شده اند.

« با تنگدستی بچه هایمان را بزرگ کردیم. سوگندم بهار سه ساله شد. ما مستأجریم. از اینجا می رویم اما نگذارید سوگند دیگری در این رودخانه غرق شود». این تنها چیزی است که مادر سوگند با زبان محلی اش به ما می گوید».

«حافظ» را پیش ما می آورند. محل حادثه را نشان می دهد. دوست نداریم آن خاطره را یادآوری کند. پسرک شکه شده است. خواهش می کنیم از او نخواهند که ماجرا را تعریف کند.

چند پسربچه اصرار می کنند همراهشان کنار رودخانه برویم. ما را کنار چاه هایی می برند که حدود سه متر عمق دارد و پر از آب اس