مراکز ترک اعتياد يا زندان گوانتانامو
شهرمن- گروه جامعه
هفته پيش خبري از سوي خبرگزاري ايسنا منطقة کرمانشاه منتشر شد و خيلي زود در شبکه هاي اجتماعي و سايت هاي اطلاع رساني انعکاس يافت. انتشار سريع و گستردة برخي اخبار، شاخص سنجش اهميت آن موضوع يا سوژة خبري است و مي تواند ميزان حساسيت جامعه را به مطلب منعکس شده نشان دهد. در اين خبر به نقل از دبير شوراي هماهنگي مبارزه با مواد مخدر استان کرمانشاه، گفته شده بود که 17کمپ غير مجاز ترک اعتياد در استان پلمپ شدند و وضعيت برخي از اين کمپ ها از گوانتانامو هم براي معتادان بدتر است. اين مقام مسئول متذکر شده بود، کمپ‌هاي مذکور علاوه بر بحث درآمدزايي، محلي براي انجام انواع تخلفات از جمله آدم ربايي و يا تسويه حساب شخصي هستند و بسياري از اين مراکز از اعمال قرون وسطايي براي ترک اعتياد استفاده مي کنند. از جمله اينکه از حيواناتي مانند سگ و مار براي ترک دادن معتادان بهره مي‌گيرند!!!
نوع واکنش مخاطبين به اين خبر و ابراز تأسف و انزجار آنان از چنين رويدادي ثابت کرد که خوشبختانه جامعة ما در پذيرش فرد معتاد به عنوان يک انسان بيمار و نه مجرم با همة عواطف و نيازهاي انساني اش، انعطاف پذير تر شده و نوع نگرش جامعه در خصوص برخورد با اين بيماران در حال تغيير است.
حال با اين تضاد روبه رو مي شويم که چگونه ممکن است جامعه‌اي به اين مرحله از شعور رسيده باشد اما چنين مراکزي داير شوند و پر رونق هم باشند.
آيا اين اتفاق حضور کم رنگ نهادهاي نظارتي را مي رساند؟ آيا خانواده ها به نقطه اي از عجز و درماندگي رسيده اند که حاضرند بدون تحقيق و بررسي عزيزشان را تحويل چنين مراکزي دهند؟ آيا رسانه ها در دادن آگاهي هاي ابتدايي در خصوص اعتياد کم کاري کرده اند و در اين زمينه موفق عمل نکرده اند ؟
علي هاشمي، رئيس کميته مستقل مبارزه با مواد مخدر مجمع تشخيص مصلحت نظام در سال جاري به مناسبت روز جهاني مبارزه با مواد مخدر در گفتگو با ايسنا از وجود سه ميليون و 720 هزار معتاد در کشور خبر مي دهد و اين آمار را مربوط به زمان تصدي گري دولت هشتم مي داند و اين يعني هم اکنون آمار اعتياد در کشور بالاتر از اين رقم است. آيا جاي پرسش ندارد که چگونه مراجع نظارتي و انتظامي، سوء استفادة سودجويان را از اين بستر آماده، پيش بيني نکرده اند و برايش چاره اي نجسته اند؟ محققان مي گويند معتاداني که به روش سقوط آزاد يا همان زور درماني و شلاق درماني، اعتياد را ترک مي کنند در کمتر از شش ماه دوباره آلوده مي‌شوند و اين بار با مصرف بيشتر و خطرناک‌تر خود را در چاهي عميق تر مي اندازند؛ مضاف بر اينکه تجربة تلخ طناب، شلاق و شکنجه آسيب هاي رواني و جسمي وارد خواهد ساخت که سدي سخت خواهد شد براي بازگشت مجدد آن ها به آغوش جامعه و زندگي سالم. اميد مي رود با نظارت، همت و برخورد مقتدرانة مراجع ذيربط فعاليت تمامي کمپ هاي غير قانوني ترک اعتياد متوقف شود و در صدور مجوز براي داير کردن چنين مراکزي وسواس و دقت بيشتري اعمال گردد.
