زنان صبور کرمانشاه باز هم دندان به جگر نهادند
سرمقاله
بنفشه رضايي
بانويي فرهيخته، به نمايندگي نيمي از افراد شهر، زنان-معماران جامعه مان-، در نشست رييس جمهور با علما و نخبگان استان، چند دقيقه اي سخن گفت و از رييس قوه مجريه خواست که به خاطر مشکلات متعددي که دست به گريبان کرمانشاه است نگاه ويژه اي به اين استان داشته باشد.وي اظهار داشت: با سخنان رييس جمهور در جمع مردم کرمانشاه از خواندن مطلبي که براي بيان مشکلات زنان اين سرزمين آماده کرده بودم پشيمان شدم و مي خواهم بگويم کرمانشاه يک بيمار بد حال است که نياز به مراقبت ويژه دارد .
با خود گفتم اي کاش ايشان متذکر مي شد در کرمانشاه مسائل و دغدغه زنان و مردان آنچنان در هم تنيده که توان جدا کردنش نيست. در شهري که توسعه اي پايين تر از ميانگين کشوري دارد، سال ها است که يک سال در ميان مرتبه نخست بيکاري را در ميان استان هاي ديگر کسب مي‌کند. آمار اعتياد، ايدز و طلاقش سر به فلک مي کشد، تفکيک مشکلات زن و مرد بي معناست. اين معضلات بيش از هر چيز اصلي ترين و پايدار ترين عنصر جامعه يعني خانواده را تحت تاثير قرار مي دهد و زنان به عنوان محور و مديران عاطفي خانواده ها، بزرگترين لطمه و آسيب را از قبل اين مسائل متحمل مي_شوند.
پس از انقلاب اسلامي بسياري از زنان با ورود به دانشگاه ها، همپاي مردان و شايد هم کمي فراتر از آنان تحصيلات عالي را سپري کردند و با ورود به جامعه توانايي هايشان را به خوبي به اثبات رساندند. اما افسوس که چرخه‌ي اقتصاد آنقدر در کرمانشاه ما لنگ مي زند که تاب ايجاد زمينه اي براي ابراز وجود ايشان را ندارد. اي کاش در اين فرصت مغتنم ايشان از رييس جمهور -که آرزو مي کرديم زودتر از اينها افتخار ديدارشان نصيبمان مي شد – مي خواستند با گماردن مديران توانمند و متعهد در استان و گوشه ي چشمي لطف آميز به اين خطه ي مقدس که هشت سال با آتش و گلوله خون گريسته اما سربلند ايستاده، به توسعه ي همه جانبه ي کرمانشاه کمک کنند و اين استان را از انزوا خارج سازند.
مراد از توسعه، توسعه اي فرا گير، همه جانبه بر مبناي مطالعات علمي کارشناسانه و پژوهش محور است. بديهي است در اين پروسه مسايل زنان به خوبي بايد کاويده شود و با اين پشتوانه نظري که از بنيان هاي آکادميک برخوردار مي باشد، راهکارهاي اساسي و اصولي، راه حل مسائل زنان نيز به وجود مي آيد. بي شک ناهنجاري هاي اجتماعي فرهنگي و……بعضاً” خشونت آميز که در باره زنان به کار گرفته مي شود وبسيار دردناک نيز هست، در پروسه توسعه يافتگي يا حل مي گردد و يا حتما مديريت ميشود.
اي کاش مي شد نماينده زنان شهرم، براي زنان صبور و نجيب شهرمان، ده ها امکانات آموزشي، فرهنگي و تفريحي طلب مي کردند اما چه سود! در شهري که زنانش هر روز از ديدن جوانان بيکارشان، فقر و کابوس اعتياد، چشيدن طعم تلخ خشونت از جانب نزديک ترين کسانشان، يک چشمشان اشک است و يک چشمشان خون؛ اين ها به چه کارشان مي‌آيد؟
